Trockiści w rewolucji chińskiej, kubańskiej i wietnamskiej

Tekst pierwotnie opublikowany w 2009 w języku portugalskim

[Od tłumacza: artykuł ten został napisany w 2009 r. przez członka Kolektywu Leninowskiego- organizacji poprzedzającej Przegrupowanie Rewolucyjne- który ostatecznie opuścił grupę i porzucił w ogóle trockizm. Trzeba powiedzieć, że zawiera on pewne problematyczne zdania, których Przegrupowanie Rewolucyjne nie podziela – a mianowicie „taktyczny sprzeciw” wobec praw demokratycznych na Kubie i charakterystyka protestów na placu Tiananmen jako zdecydowanie prokapitalistycznych. Niemniej jednak tekst jest ten użyteczny by przybliżyć polskiemu czytelnikowi praktyczną działalność ruchu trockistowskiego.]

„Trockista nigdy nie zrobił rewolucji”

Powszechnym jest że słyszymy takie oskarżenie z ust stalinistów i maoistów (na przykład PCR i MEPR). Nawet „wyjaśniają” ten fakt „kontrrewolucyjnym” charakterem programu przejściowego i teorii permanentnej rewolucji.

Gdyby to była prawda, byłoby to coś do potraktowania na poważnie. Skoro nurt, który istnieje od końca lat dwudziestych, nie może ingerować w żadną rewolucję, może tylko oznaczać, że ten nurt jest bezużyteczny!

Co najgorsze, socjaldemokratyczne sekty udające trockistów (takie jak PSTU, O Trabalho i LER) nigdy nie zrobiły nic praktycznego, by to twierdzenie obalić. Ponieważ ostatecznie nie są zainteresowane prowadzeniem żadnego rewolucyjnego procesu. Przeciwnie, zjadają okruchy spadające ze stołu socjaldemokracji.

Ale najważniejsze jest to, że oskarżenie to po prostu KŁAMSTWO. Celem tego tekstu jest pokazanie, w jaki sposób trockiści uczestniczyli w najważniejszych powojennych procesach rewolucyjnych. I jak oni próbowali stworzyć reżimy demokracji robotniczej, i za to zostali zmiażdżeni przez stalinistów. W ten sposób dowodzimy przez a+b rewolucyjnej roli programu przejściowego.

A jednak

Przed przystąpieniem do przypadków Chin i Wietnamu konieczne jest lepsze wyjaśnienie udziału sekcji Czwartej Międzynarodówki w innych rewolucjach XX wieku.

W ostatnim stuleciu, po rewolucji rosyjskiej, było tylko pięć zwycięskich procesów rewolucji społecznej: Chiny, Kuba, Indochiny (w tym Wietnam, Laos i Kambodża), Jugosławia i Albania.

W niektórych krajach zostały rewolucje zostały pokonane przez politykę Frontu Ludowego (takich jak w Etiopii i Portugalii w 1974 i Nikaragui w 1979 roku), a różne sytuacje rewolucyjne zostały zdradzone, nigdy nie stając się rewolucjami (tak jak we Francji, w 1945 i 1968 roku, lub Iranie w 1979 r.).

W większości krajów, w których wywłaszczono burżuazję, nie było to spowodowane rewolucją. Zasadniczo było to wynikiem okupacji wojskowej państwa robotniczego, tak jak w przypadku innych krajów Europy Wschodniej i Korei Północnej. W tych przypadkach niewielu istniejących trockistów zostało po prostu zabitych, bez żadnej szansy na zorganizowanie czegokolwiek!

Tak więc od początku trzeba było walczyć o rewolucję polityczną w tych krajach, mającą na celu przekazanie całej władzy w ręce rad robotniczych. W przyszłym artykule będziemy mówić o walce o rewolucję polityczną w Niemczech Wschodnich, Polsce, Czechosłowacji i na Węgrzech w latach 1953-1970.

Prawdziwe rewolucje w Europie Wschodniej miały miejsce w Grecji, Albanii i Jugosławii. W Jugosławii nie istniała sekcja Czwartej Międzynarodówki. Już w Grecji (gdzie rewolucja została uduszona na mocy rozkazu Stalina, z powodu umów jałtańskich z Wielką Brytanią i USA) oraz w Albanii, trockiści, którzy brali udział w ludowych armiach wyzwolenia zostali wytępieni jeszcze przed zwycięstwem Hitlera ! To znaczy, stalinowcy uważali trockizm za bardziej niebezpieczny od nazizmu dla swoich celów.

Co najgorsze, w Chinach i Wietnamie Czwarta Międzynarodówka po prostu nie była w stanie utrzymywać kontaktu z sekcjami z powodu II wojny światowej, która praktycznie zmiotła jej  przywództwo w Europie i oportunistycznej izolacji amerykańskiej SWP. W ten sposób zostały pozostawione samym sobie, często rozwijając kilka odchyleń, o których będziemy mówić dalej. Ta izolacja trockistów, którzy byli zaangażowani w rewolucje, była tak samo ważna dla zwyrodnienia Czwartej Międzynarodówki, jak polityka SPR i zniszczenie sekcji w Europie.

Przypadek Kuby

W końcu, po czasie, gdy pabloizm przejął kontrolę nad Czwartą Międzynarodówką (1951), została ona zniszczona jako organizacja rewolucyjna. Michel Pablo uważał, że warunki konfrontacji radzieckiej biurokracji i imperializmu po drugiej wojnie światowej doprowadzą partie stalinowskie do przewodzenia światowej rewolucji. Dlatego przekonywał, że sekcje Czwartej Międzynarodówki powinny wejść do kompartii i mieć politykę krytycznego poparcia dla biurokracji. To znaczy, Pablo i przywódcy Czwartej Międzynarodówki chcieli, aby partie trockistowskie zaprzestały walki o przywództwo masowego ruchu za pomocą programu antykapitalistycznego i przeciwko biurokracji. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz artykuł „Geneza pabloizmu”, Ligi Spartakusowskiej z  USA, który przetłumaczyliśmy.

W Boliwii pabloizm doprowadził bezpośrednio do zdrady rewolucji 1952 r. przez POR [Rewolucyjną Partię Robotniczą Guilermo Lory, boliwijską sekcję Czwartej Międzynarodówki- przyp. tłum]. Jedynym nurtem, który opowiadał się za poprawną polityką w Boliwii, była tendencja Verna-Ryana w amerykańskie SWP w 1954 r. Sprawa Boliwii jest tak ważna, że ​​należy ją zbadać w osobnym artykule.

Pabloizm poważnie wpłynął na sekcję kubańską, POR. Podczas rewolucji kubańskiej łańcuchem tym kierowało Biuro Latynoamerykańskie, kontrolowane przez J. J. Posadasa. Posadas na początku 1960 roku nie postradał jeszcze zmysłów (potem wzywał nawet o solidarności z latającymi spodkami w walce o socjalizm!), Ale już w pełni dostosował się do nacjonalizmu krajów Trzeciego Świata.

Dlatego naciskał, aby POR miała linię kapitulacji w kierunku przedstawionym przez Fidela Castro. Mimo to POR miał generalnie poprawną linię. Przykładowo, postawiono szereg żądań kubańskiemu przywództwu, takich jak wywłaszczenie Bazy w Guantanamo, oraz że kubańska kompartia miała prawo do tendencji, tak by POR mogła przedstawić swój program.

Slogany te miały doprowadzić masy do walki o socjalistyczną demokrację na Kubie i przeciw pokojowemu współistnieniu ze Stanami Zjednoczonymi. Niestety, kubańska kompartia, poprzez samego Che Guevarę, aresztowała bojowników POR w latach 1963-1964.

Nie trzeba dodawać, że ZS (Zjednoczony Sekretariat Czwartej Międzynarodówki), pod kierownictwem Ernesta Mandela, Nahuela Moreno i amerykańskiej SWP, udawał, że  to się nie wydarzyło! Wszystko dlatego, że uważali oni kubańską partię komunistyczną za rewolucyjną organizację, a nie za organizację stalinowską. W tym czasie Międzynarodowy Komitet (który był nurtem trockistowskim, który walczył z pabloizmem) bronił uwolnienia trockistowskich więźniów politycznych na Kubie.

Dzisiaj, socjaldemokraci z LIT (PStu) i anarchistyczne grupy finansowane przez CIA (taki zarzut czyniony jest przez anarchistów z urugwajskiej FAU), mówią, że Kuba jest „dyktaturą” burżuazyjną. Oczywiście prowadzi to bezpośrednio do walki o “demokrację” (wolne wybory, organizowanie wolnych związków zawodowych, zgromadzenie ustawodawcze), które “przypadkowo” jest tą samą polityką Stanów Zjednoczonych dla tego kraju!

Jako komuniści, uznając rolę kubańskiego reżimu w masakrze socjalistycznej demokracji i represjonowaniu trockizmu, bezwarunkowo bronimy kubańskiego państwa robotniczego. Obalenie Raula Castro przez robotników to krok w kierunku socjalizmu. Obalanie Raula Castro przez CIA to kontrrewolucja, która zwróci władzę kubańskiej burżuazji wygnanej do Miami! Dlatego jesteśmy taktycznie przeciw swobodom demokratycznym na Kubie (które ułatwiają kontrrewolucyjną robotę USA), podczas gdy chcemy zbudowania partii rewolucyjnej robotniczy na Kubie, w większości złożonej z kobiet i  czarnych, sekcji odrodzonej IV Międzynarodówki.

W Chinach

Lewicowa Opozycja pojawiła się w Chinach w 1929 r., dzięki pracy Radka i Sneevlieta. W tym czasie Trocki polemizował w książce „Permanentnej rewolucji”, z linią Międzynarodówki Komunistycznej (już kontrolowanej przez Stalina), który zalecała stały blok z Kuomintangiem (nacjonalistycznej partii w stylu dawnej PDT) w celu zapewnienia niezależności Chin, jako pierwszy krok przed walką o socjalizm. Polityka MTK była zatem powtórzeniem mieńszewików po lutowej rewolucji w Rosji (jedność z “demokratyczną” burżuazją).

Ta polityczna polityka umieściła kompartię w ogonie nacjonalistów, dopóki Kuomintang nie zniszczył partii w 1927 roku, po próbie komunistycznego powstania w Kantonie. To powstanie było pospieszną próbą skorygowania linii kapitulacji wobec Kuomintangu.

W tym czasie KPCh była kierowana przez kadry, które jedynie powielały wytyczne CI. W tym nurcie byli pewni trockiści, jak Chen Duxiu, który był założycielem chińskiego trockizmu i odgrywał ważną rolę do 1930 roku, kiedy opuścił ruch społeczny. Ale ten trockistowski sektor został zmuszony do przestrzegania polityki MK, co uniemożliwiło jej zmianę orientacji partii. Po walce z dogmatyzmem kadr bardziej w zgodzie z MK, Mao Zedong (który został zaatakowany za obronę „komunizmu bandytów”, jak to MK scharakteryzowała Armię Ludową) otrzymał kierownictwo partii z linią zorientowaną na chłopów i rozpoczęła się długotrwała wojna ludowa.

Pomimo wspierania formacji armii chłopskiej, Trocki powiedział, że rozwiązaniem dla chińskiej rewolucji będzie sojusz chłopów z robotnikami miast, tworzącymi sowiety.

Ale Mao podporządkowany całą walkę sojuszowi z Kuomintangiem w miastach, doprowadzając nawet do ograniczenia rewolucji agrarnej i porzucenia demokratycznych flag (zgromadzenia ustawodawczego, ponieważ Chiny była pół-kolonialna, wyborów, tworzenia związków zawodowych, ośmiogodzinnego dnia pracy) na obszarach kontrolowanych przez nacjonalistów, aby nie zagrozić sojuszowi.

Maoistyczne Chiny i walka z biurokracją i restauracją

Chiny, w ramach reżimu KPCh, wahały się między ekonomicznego awanturnictwem (takim jak Wielki Skok Naprzód, który spowodował powszechny głód w tym kraju) a dominacją prawego skrzydła partii.

Podczas tak zwanej Rewolucji Kulturalnej Mao użył masowego ruchu przeciwko biurokracji, aby powrócić do kontroli partii. Aby to zrobić, musiał użyć studentów (czerwonogwardzistów), aby zmiażdżyć mobilizacje robotników, które posunęły się do utworzenia sowietów w Szanghaju, Hunan i Kantonie w styczniu-lutym 1967 roku.

W rewolucji kulturalnej, z powodu masakry trockistów, robotnicy nie byli uzbrojeni w teorię, która mogłaby zaproponować właściwe zadania. Dlatego Sheng Wu Lien, organizacja masowa, która pojawiła się w 1967 r. w walce z biurokracją, określiła Chiny jako kapitalizm państwowy w swoim dokumencie „Dokąd zmierzają Chiny?” W tym samym czasie miała ogromne złudzenia co do Mao Zedonga, nawet myśląc, że atakuje robotników, ponieważ został oszukany co do  faktycznej sytuacji w kraju.

Okres pełnego opanowania maoistów był masakrą dla socjalistycznej kultury i demokracji. Partia kontrolowała praktycznie wszystko. Intelektualiści byli prześladowani. Nieliczni trockiści w Chinach zostali uwięzieni.

Nie wytwarzając alternatywy w postaci rewolucyjnej partii, ruch masowy był świadkiem zamachu stanu w 1976 roku, który  obaliła maoistów i umieścił u steru KPCh pewien sektor restauracjonistyczny, kierowany przez Deng Xiaopinga, który otworzył gospodarkę dla imperializmu. W tamtym czasie było niewiele naprawdę postępowych ruchów.

Co gorsza, wielka masowa demonstracja, która miała miejsce w 1989 r., zniszczona podczas na placu Tienanmen, miała wyraźnie prokapitalistyczny charakter. Jej celem było zlikwidowanie kilku osiągnięć, które zachowały status państwa chińskiego i stworzenia kraju kapitalistycznego. Nie przypadkowo na czele demonstracji stała replika Statuy Wolności. Związki, które brały udział, wkrótce staną się nieobecnym rewolucyjnym przywództwem, połkniętym w kontrrewolucyjnym przypływie, jak to miało miejsce w Polsce w latach 1980-1981.

Więc dzisiaj, gdy staramy się odbudować nurt trockistowski w Chinach, to jest nasz obowiązek, aby nie wpaść w szantażu „demokracji” i udział w ruchach pro-kapitalistycznych, takich jak ruch wyzwolenia Tybetu i ruchu demokratycznego.

Wietnam

Trockizm w Wietnamie rozpoczął się w 1931 r. jako Lewicowa Opozycja w KPI (Komunistycznej Partii Indochin Ho Chi Minha). Przez większość swojej historii istniały dwa prądy w kraju. Pierwszą z nich była grupa La Lutte („Walka”) Tha Tu Thau, która była bardziej skupiona na polityce jednolitego frontu ze stalinizmem i uczestnictwie w wyborach. Drugi był MLK (Międzynarodowa Liga Komunistyczna), Ngo Van Xuyeta, z dużą obecnością w ruchu robotniczym, który skrytykował elektoralizm i co uważał za kapitulację La Lutte wobec stalinizmu.

Obaj mieli duży ciężar w ruchu. Wystarczy powiedzieć, Tha Tu Thau zdobył 80% głosów w wyborach na radnego w Sajgonie w 1936 (jedyne miejsce na świecie, gdzie trockiści i stalinowcy zawarli sojusz wyborczy), gazety La Lutte ukazywały się codziennie a MLK utworzyła pierwsze wietnamskie centrum związków zawodowych.

W 1936 roku Front Ludowy we Francji zniszczył współpracę między La Lutte i KPI. KPI przystąpiła otwarcie do poparcia Frontu Ludowego, siejąc złudzenia co demokracji parlamentarnej. KPI  utrzymywało tę samą stalinowską strategię walki, po pierwsze, aby zakończyć panowanie Francji nad Wietnamem, pozostawiając walkę o socjalizm w tle.

Ale walka ze stalinizmem osiągnęła jeszcze wyższy poziom po drugiej wojnie światowej. Japoński imperializm zaatakował prawie każdy kraj na południowym Pacyfiku, w tym Wietnam. KPI będąc w podziemiu w tym samym czasie stworzył Viet Minh (Liga Niepodległości Wietnamu), w 1941 roku, ludowy front antyimperialistyczny z partami burżuazji, ziemian i grup religijnych niepodległościowych jak Cao Dai.

Aby kontynuować, Ho Chi Minh zrobił wszystko, aby powstrzymać walki chłopów (tak jak zrobił to Mao w Chinach – i jak MST zrobił to w rządzie Luli…). KPI zwarła szeregi z Francją przeciwko możliwości ewentualnej amerykańskiej kolonizacji, ponieważ Stany Zjednoczone okupowały Wietnam, wykorzystując go jako bazę manewrów przeciwko Japonii.

Przy dobrej woli KPI, Francja przyznała Wietnamowi formalną niepodległość (w ramach Wspólnoty Francuskiej, jej imperialistycznej organizacji) po odejściu amerykańskich żołnierzy. W ten sposób powstała burżuazyjny rząd Viet Minh (który Ho Chi Minh uznał za wyraz „władzy ludu”, ponieważ brały w nim udział organizacje chłopskie i KPI) na północy, z przywróceniem legalności kompartii. Południe pozostawało pod francuską kontrolą. To była cena zdrady Ho Chi Minha.

Kolejna masakra

Do tej pory, z powodu zniszczenia wszystkich materiałów czasu, nie jesteśmy pewni, czy grupa La Lutte uczestniczyła bądź nie w Viet Minhu, co byłaby zdradą. Wiemy tylko, że MLK tego nie robiła, a mimo to stanowiła około 30% demonstracji ulicznych w tamtym czasie, i miała codzienną gazetę.
W czasie wojny MLK odegrała bardzo ważną rolę w tworzeniu komisji fabrycznych i politycznych zawirowaniach. Wkrótce po utworzeniu rządu Viet Minh stało się jasne, że zorganizowani robotnicy i chłopi w ramach KPI wykraczają daleko poza jej kierunek.

Zintensyfikowali walkę klasową. Ponieważ byli oni większością w Viet Minh i ich zbrojnym skrzydle, burżuazja nie posiadała aparatu wojskowego. Władza pozostała w rękach KPI, a partie burżuazyjne musiały przyjąć jedynie dekoracyjną rolę. Tak więc, miało miejsce coś podobnego do tego, co wydarzyło się w Europie Wschodniej i na Kubie: jako że partyzanci i Armia Czerwona stała się jedyną iła militarną, stała się podstawą zdeformowanego państwa robotniczego, chociaż nadal formalnie istniały partie burżuazyjne w rządzie.

Trockiści skorzystali z okazji i zamienili komisje fabryczne w dwie rady: jedną  w Hanoi, drugą w górniczym regionie na północy kraju. Wkrótce Ho Chi Minh wydał rozkaz aresztowania i zabicia wszystkich trockistów i masakrę organizacji mas, które mogłyby być podstawą rewolucji politycznej przeciwko biurokracji. Tym razem NIE było nikogo w kraju by o tym opowiedzieć!

Mimo to, trockiści mieli tak dużą popularność wśród robotników, że gdy Tha Tu Thau musiał być sądzony trzykrotnie przez stalinowski sąd na podstawie absurdalnych oskarżeń (współpracy z USA itp). I został uniewinniony we wszystkich trzech procesach Po tym wszystkim, jedyne co pozostało biurokracji, było zabicie go z zimną krwią, bez żadnych argumentów.

Na emigracji, niewielu ocalałych udało się do Francji, gdzie utworzono w latach 1945-1946 GBLV (Grupę Bolszewicko-Leninowską Wietnamu), która stała się sekcją Czwartej Międzynarodówki.

Epilog: Wojna w Wietnamie, Laosie i Kambodży

W 1954 roku wzrost działań partyzanckich Viet Cong (NFW, Narodowy Front Wyzwolenia na południu, pod hegemonią wietnamskiej kompartii) doprowadził do ​​incydentu z Dien Bien Phu, który doprowadził do rozpoczęcia wojny w Wietnamie. W Laosie i Kambodży, stalinowskie partyzantki chłopskie, utworzone przez partie powstałe po podziale KPI, również wszczęły walkę zbrojną, dopóki USA i ich rządy nie poniosły ostatecznej klęski w regionie w 1975 r.

Zwycięstwo w Wietnamie było możliwe tylko dzięki pomocy ZSRR. Nawet jeśli biurokracja często pozostawiała wiele do życzenia, to miała ona obiektywny interes w zwycięstwie rewolucji w tym kraju. Właśnie dzisiejszy brak ZSRR uniemożliwia zdradzieckim przywódcom, w wyjątkowych okolicznościach, wywłaszczenie burżuazji.

W kierunku tego procesu, Ho Chi Minh (który zmarł w 1969 r.) i Giap, zaczęli być uważani za bohaterów przez część lewicy w tym tych, o których mówiono jako o trockistach. W ten sposób zapomniano o jego roli w represjonowaniu demokracji socjalistycznej.  Nurt którego bronimy, Międzynarodowa Tendencja Spartakusowska, jednocześnie bronił zwycięstw militarnych Wietkongu, potępił kierunek polityczny KPW i ocalił od zapomnienia historię MLK, aby pokazać, że rewolucja socjalistyczna jest czymś więcej niż pokonaniem imperialistów , jest stworzeniem prawdziwie kontrolowanego przez pracowników społeczeństwa.

Rewolucja indochińska nie była w stanie stworzyć prawdziwie wolnego społeczeństwa. Laos i Wietnam cierpiały z powodu uzależnienia od Związku Radzieckiego. W raz z pierestrojką oba kraje musiały zakończyć planowanie gospodarcze, ponieważ nie istniały żadne materialne warunki, aby je utrzymać. Wietnam pozostał jednak zdeformowanym stanem roboczym, nawet zarządzając prawicowym NEP (jak Chiny). Laos, pod naciskiem ONZ i wygnanej burżuazji, doświadczył kontr-rewolucji w latach 1992-1993.

Kambodża, gdzie KPK/Czerwoni Khmerzy doszli do władzy w spalonej ziemi, cierpiał najbardziej. Nędza spowodowana przez amerykańskiego bombardowania (które zabiło ponad 1 mln osób), wraz z potworną polityką Pol Pota (obrócić całą produkcję kraju w rolnictwie w umowę handlową z  ZSRR, prześladowanie intelektualistów, masowa praca przymusowa , szpiegostwo itp.) doprowadziło do śmierci około 700 tysięcy osób w kraju o populacji 8 milionów!

Pod koniec procesu Wietnam najechał na kraj, umożliwiając stworzenie normalnego reżimu stalinowskiego w zdeformowanym państwie robotniczym – co było ogromnym postępem! Jednocześnie skorygował nadmierne planowanie w modelu typu NEP. Najgorsze jest to, że Czerwoni Khmerzy, którzy chcieli ustanowić komunizmu pociągnięciem pióra, byli wspierani i finansowani przez USA i chińską restauracjonistyczną biurokrację, w wojnie z Wietnamem, ponieważ kraje te miały interes wyczerpać Wietnam ekonomicznie (USA z oczywistych względów, Chiny by być  “wiarygodnymi” dla USA)! Ale tragedia Kambodży zasługuje na osobny artykuł, nawet w celu zwalczania kłamstw antykomunistycznej propagandy …

Dziś zadaniem robotników w Wietnamie jest taka sama jak w 1945 roku: stworzenie partii rewolucyjnej, w większości złożonej z kobiet, do walki o rewolucję polityczną, by obalić KPW restauracjonistycznej biurokracji i umieścić u władzy robotników, za pośrednictwem swoich zgromadzeń.